Koty wolno żyjące mają prawo bezpiecznie żyć w miejscu ich bytowania!

Po pierwsze nie oswajaj! Pamiętaj, że oswajanie dzikich zwierząt z obecnością człowieka może spowodować ich brak czujności w kontaktach z ludźmi, co może się dla nich skończyć tragicznie, bo z reguły dla dzikich, wolno żyjących zwierząt (w tym oczywiście kotów) to człowiek jest największym zagrożeniem.

Status prawny wolno żyjących kotów wynika z przepisów ustawy o ochronie zwierząt. Na podstawie art. 21 tej ustawy w pierwszej kolejności wskazać należy, że koty wolno żyjące stanowią dobro ogólnonarodowe i powinny mieć zapewnione warunki rozwoju i swobodnego bytu. Najprościej rzecz ujmując – oznacza to, że koty wolno żyjące mogą bytować w miejscu, w którym bytuje kocia populacja i nie mogą być przeganiane, wyłapywane, wywożone czy przesiedlane. Dlatego przepędzanie ich i uniemożliwianie swobodnego bytu w miejscu ich życia jest niczym innym jak łamaniem ustawy.

Zwierzęta wolno żyjące nie są zwierzętami bezdomnymi – a bardzo często mylimy te pojęcia. W myśl w/w ustawy art. 4 ust. 21 – zwierzęta wolno żyjące (dzikie) „to zwierzęta nieudomowione żyjące w warunkach niezależnych od człowieka”.

Okazjonalne lub stałe dokarmianie takich zwierząt nie zmienia niczego w ich statusie – są to nadal koty wolno żyjące, a fakt korzystania z dokarmiania pomaga im na pewno przetrwać – ale nie powoduje, iż stają się przez to zwierzętami udomowionymi. Nie należy takich kotów oswajać na siłę i zamykać w celu ich udomowienia. Również wyłapywanie ich i umieszczanie w schroniskach jest łamaniem prawa i przykładem bezmyślności. Te zwierzęta kochają swobodę – klatka w schronisku jest dla nich męką, a stały kontakt z człowiekiem – powodem do stresów. Możemy jednak pomóc takim kotom żyć godnie w miejscu ich bytowania – regularnie dokarmiając, sterylizując, zapewniając schronienie (budka, otwarte piwniczne okienko).

Art. 4 ust. 8 Ustawy o ochronie zwierząt dokładnie określa, kiedy zwierzę należy uznać za bezdomne. Są to „zwierzęta domowe lub gospodarskie, które uciekły, zabłąkały się lub zostały porzucone przez człowieka, a nie ma możliwości ustalenia ich właściciela lub innej osoby, pod której opieką trwale dotąd pozostawały”.

W myśl Ustawy art. 5, „Każde zwierzę wymaga humanitarnego traktowania”, a więc także zwierzę wolno żyjące. Koty wolno żyjące podlegają również prawnej ochronie wynikającej z innych przepisów powoływanej ustawy, które dotyczą wszystkich zwierząt, a mianowicie art. 6 ust. 1, z którego wprost wynika zakaz zabijania zwierząt (z wyjątkiem sytuacji wskazanych w pkt 1-9 przepisu) oraz art. 6
ust. 1a, z którego wynika zakaz znęcania się nad zwierzętami.

W art. 6 ust. 2 uregulowana została definicja ustawowa znęcania się nad zwierzęciem, przez którą rozumieć należy: umyślne zranienie lub okaleczenie, bicie, złośliwe straszenie, drażnienie, utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby właściwe dla gatunku oraz każde inne zachowanie sprawcy, które polegałoby na zadawaniu albo świadomym dopuszczaniu do zadawania bólu lub cierpień. 

Zgodnie z art. 35, kto zabija, uśmierca zwierzę albo dokonuje uboju zwierzęcia z naruszeniem przepisów art. 6 ust. 1, art. 33 lub art. 34 ust. 1-4 podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Tej samej karze podlega ten, kto znęca się nad zwierzęciem. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 lub 1a działa ze szczególnym okrucieństwem podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.